Historia Łodzi

Pierwsze wzmianki o wsi Łodzia historycy znajdują już w 1332 r., prawa miejskie dostała w 1423 r. nadane przez króla Władysława Jagiełłę. Miasto rozwijało się pomyślnie, aż do potopu szwedzkiego, który spowodował wielkie zniszczenia i znaczny spadek liczby ludności. Władze państwa myślały o odebraniu Łodzi praw miejskich, na szczęście do tego nie doszło.

W 1820 roku zaliczono ją do tzw. miast fabrycznych i otoczono opieką ówczesnego rządu, co przesądziło o dalszych losach miasta. Rozwój włókiennictwa spowodował rozwój tkactwa i bawełniarstwa w miastach regionalnych. W 1823 roku na południu dawnej Łodzi powstała osada Nowe Miasto z ośmiobocznym rynkiem (ob. Placu Wolności). Przeznaczona była dla sukienników. Główną ulicą Nowego Miasta była obecna ulica Piotrkowska. Na rynku wybudowano klasycystyczny ratusz i kościół ewangelicki. W latach 1824-28 powstała druga osada przemysłowa Łódka, ciągnąca się wzdłuż traktu piotrkowskiego i przecinającej go rzeki Jasieni. W mieście było wiele miejsc pracy (szczególnie w dobrze prosperującym przemyśle włókienniczym), co spowodowało, że już w 1840 r. liczyło 10 000 mieszkańców. Łódź stała się miastem wielonarodościowym. Mieszkali tu: Polacy, Niemcy, Żydzi, Czesi i Ślązacy. Niestety warunki do życia w mieście nie szły w parze z jego szybkim rozwojem i plasowały się na niskim poziomie. W następnych latach powstało wiele dużych fabryk: m.in. w 1837 r. wzniesiono przy ul. Piotrkowskiej 282 tzw. "Białą Fabrykę" Ludwika Geyera (pierwsza maszyna parowa w Królestwie). W mieście zostaje założona gazownia i elektrownia. Powstały liczne banki, ośrodki opieki medycznej oraz instytucje kultury i oświaty. Utworzono połączenia kolejowe, a w mieście pojawiły się pierwsze tramwaje elektryczne.

Rozwój miasta był w tym okresie bardzo intensywny, obok fabryk powstawały pałace i wille fabrykantów. Łódź przeżywała najlepsze lata rozkwitu. Dominującym stylem był eklektyzm i secesja. Podczas I wojny światowej, Niemcy wywieźli z Łodzi surowce i maszyny, a wielu mieszkańców skierowali na przymusowe roboty, fabryki zostały zamknięte, a przemysł tkacki chylił się ku upadkowi.

Po odzyskaniu niepodległości, Łódź stałą się miastem wojewódzkim. Zaczęły się odbudowy zniszczonego po wojnie miasta i jego przemysłu. W 1919 r. wprowadzono obowiązek powszechnego nauczania, utworzono kilka muzeów, zorganizowano galerię sztuki nowożytnej. W wyniku II wojny światowej miasto straciło ok. 60% ludności, szczególnie ludności żydowskiej. Po 1945 r. połączono Łódź z Pilicą dla zapewnieniu miastu wody, wzniesiono ogromne osiedla mieszkaniowe na obrzeżach: Widzew - Wschód, Retkinia, Dąbrowa, Teofilów, Radogoszcz. Miasto uzyskało 7 własnych szkół wyższych: m.in. Wyższą Szkołę Teatralną, Telewizyjną i Filmową. Dzięki niej Łódź stała się centrum polskiej kinematografii.

Dawniej Łódź była miastem przemysłowym, a dziś króluje tu głównie gastronomia i handel.